News for Albanians in the world for English speakers
Enver Petrovci braktis "Vip Shpija"(video)
Aktori i mirënjohur Enver Petrovci, është larguar nga spektakli “VIP Shpija”, sic bëhet e ditur, për shkaqe personale.
Kjo gjë iu është kumtuar banorëve por edhe publikut, nëpërmjet një njoftimi ku thohet se, Petrovci nuk do të jetë më pjesë e VIP Shpija, për arsye personale.
Një ditë më parë, nje portal ka publikuar një intervistë të Petrovcit, dhënë portalit serb “Telegraf” gjatë të cilës ai ka “falenderuar” ish presidentin serb, Sllobodan Millosheviq.
“Tanimë nuk ka dallim midis fshatit dhe qytetit. Falë mikut tonë Sllobodan Millosheviq, që popullin shqiptar ka shëtitur kudo nëpër botë, nga Zelanda e Re deri në Kamerun, sot kemi krejtësisht një klasë të re të të rinjve, që në mënyrë perfekte flasin gjuhën angleze.”, kishte thënë Petrovci për Tlegraf.
Nuk dimë nëse largimi i tij nga “VIP Shpija” ka të bëjë pikërisht me këtë intervistë, gjithsesi, mbetet të shihet nëse Petrvoci do të deklarohet për media lidhur me këtë intervistë.
Shkrimi ku folet per Enver Petrovcin dhe intervistene ti ne mediat serbeAktori i mirënjohur nga Kosova, Enver Petrovci ka folur për jetën e tij dhe pikëpamjet e tij mbi çështjet aktuale, artin në Kosovë dhe nostalgjinë për të kaluarën, sidomos në ish-Jugosllavinë federale.
Këtë Petrovci e ka rrëfyer për portalin serb Telegraf, i cili e ka marrë në një intervistë në Prishtinë. Në pyetjen e parë se si po i duket jeta dhe Prishtina ku ka lindur, është shkolluar dhe ka qenë profesor, artist dhe drejtor teatri, Petrovci ka përshkruar ngjarjen.
“Është duke u përkeqësuar, pisllëqe dhe korrupsion.. Në rast se do të pyetej populli, i tërë ky kaos nuk do të ishte. Këtu nuk ka logjikë: hesht dhe jeto, çfarëdo që të ndodhë. Gjeneratat që sot kanë 30 vjet apo më shumë kanë jetuar tërë kohën në geto. Ndoshta sot nuk rrihen nëpër rrugë, por ata akoma jetojnë në geto.
Tanimë nuk ka dallim midis fshatit dhe qytetit. Falë mikut tonë Sllobodan Millosheviq, që popullin shqiptar ka shëtitur kudo nëpër botë, nga Zelanda e Re deri në Kamerun, sot kemi krejtësisht një klasë të re të të rinjve, që në mënyrë perfekte flasin gjuhën angleze. Nuk ka sot turpërim që një vajzë del me minifund, të qëndrojë deri vonë, dhe se gratë janë të bukura. Dikush më tha se pas luftës gjithnjë po lindin vajza të bukura.
Ai shpjegon edhe karrierën dhe jetën e tij me teatrin “Dodona”. “Më ofruan katër mure për të bërë teatër. Kanë folur se jam spiun serb, për të mos më prekur, por më pas më kanë shmangur. Kam pasur dy dite për tu bërë gati dhe për të ecur. Politika duron vetëm të dëgjueshmit, kultura nuk mundet. Këtu në kulturë janë të dëgjueshmit, dhe s`ka asnjë nivel. Ka aktorë të mirë, por sikur unë ata janë të përjashtuar.
Më kanë thënë që të hyjë në ndonjë parti politike, por nëse kjo do të ndodhë, unë më nuk do të jem artist. Nuk ka kuptim që në këtë rast të merrem me skenën”, ka rrëfyer Petrovci.
Në Beograd ai ka luajtur shfaqjen “Hi Fi” në skenën e Borke Paviqeviq dhe kjo ka qenë para një dekade. Para gjashtë viteve, në shënimin e 50 vjetorit të ekzistimit të Ateliesë 212, Petrovci ka marrë duartrokitje nga publiku beogradas.
“Kur dola në skenën e Beogradit, nuk dija se si do të reagonte publiku. Nuk isha i sigurt. Por kur dëgjova duartrokitjet dhe përshëndetjet, e mora veten. Më thanë se shiko se si të adhuron publiku, dhe më përshëndeti edhe presidenti Boris Tadiqi. Ai atëherë personalisht u mor me mua dhe i tha drejtorit të teatrit që të kujdeset për gjithçka që dua”, rrëfen aktori Enver Petrovci.
Ai thekson se nga artistët serb dëgjohet me aktorin Rade Sherbexhija, i cili interesohet për fatin e tij dhe se këtë e kishte bërë edhe gjatë luftës në Kosovë dhe arratisjes sime në Ohër. Sipas Petrovcit, Beogradi ka qenë një qytet ndërkombëtar dhe i artit, ndërsa sot është fshatarizuar.
****************Ne vazhdim shkrimi i plot ne gazeten serbe Telegraf**************************
“U Albaniji, ali i na Kosovu, vrlo su ponosni na moje uloge Cara Lazara i Miloša Obilića. To je kao da neki Srbin igra Skender Bega”.
Ovako razgovor za Telegraf.rs počinje kaže Enver Petrovci, jugoslovenski, albanski, kosovski i srpski glumac. Sreli smo ga u jednom od restorana na glavnom šetalištu u Ulici majke Tereze, u srcu Prištine, gde je rođen. Na pitanje kako mu danas izgleda rodni grad, u kojem je završio osnovnu školu, bio direktor pozorišta, profesor i umetnik, kaže:
- Sve je gore, prljavo, korumpirano… Da se narod pitao, čitavog ovog haosa ne bi ni bilo. Ovde nema logike: ćuti i živi, pa šta te snađe. Generacije koje sada imaju 30 ili malo više godina živele su sve vreme u getu. Možda ih danas ne tuku po ulicama, ali su i dalje u getu. Više nema razlike između sela i grada. Zahvaljujući našem prijatelju Slobodanu Miloševiću, koji je albanski narod prošetao svugde po svetu, od Novog Zelanda do Kameruna, danas imamo jednu potpuno novu klasu mladih, koji perfektno govore engleski jezik. Nema više sramote da ćerka izađe u miniću, da se zadrži do kasno, a žene su lepe… Neko mi reče da se posle rata uvek rađaju prelepe devojke.
Pozorište “Dodona”, čiji je bio direktor, bilo je jedino mesto koje u sukobima nije stradalo. Kvart oko mesta gde se ovaj bastion kulture nalazio danas se zove – Dodona.
- Dali su mi četiri zida da napravim pozorište, gde je 90-ih godina bio koncentrisan celokupni kulturni život. Govorili su mi da sam srpski špijun, pa da me zato ne diraju, a onda su me skinuli. Imao sam dva dana da se spakujem i krenem. Politika može da trpi poslušne, kultura ne može. Ovde su u kulturi poslušni ljudi, nivo je nikakav. Postoje dobri glumci, ali su, kao ja, izbačeni iz igre. Rekli su mi da uđem u neku partiju, a ako se to dogodi, više neću biti umetnik. Nema smisla da se u tom slučaju bavim pozorištem i dalje – kaže Petrovci.
U Beogradu je poslednji put igrao predstavu “Hi Fi”, u pozorištu kod Borke Pavićević. Bilo je to pre više od jedne decenije. Pre šest godina, na obeležavanju 50. godišnjice postojanja Ateljea 212, poslednji put je čuo aplauz beogradske publike.
- Kada sam izašao na beogradsku scenu, nisam znao kako će publika reagovati. Nisam bio siguran. Ali, kada sam čuo taj aplauz i pozdrave, postao sam ja. Rekli su mi: “Samo pogledaj kako te publika voli”, a pozdravio me je i predsednik Boris Tadić. On se tada lično zauzeo i rekao upravniku pozorišta da se pobrine “da dobijem sve što mi treba”.
Studentskih dana, vremena kada je sticao prva glumačka znanja na beogradskoj Dramskoj akademiji, vrlo rado se seća.
- Srećom, nisam primljen prvi put na akademiju, pa sam imao predivnu klasu. Bili su tu Dara Džokić, Danica Maksimović, Dragoljub Denda, Branislav Lečić… Mnogo bih voleo da se svi ponovo okupimo na času glume kod profesora Minje Dedića. Od srpskih glumaca u kontaktu sam s Radetom Šerbedžijom, koji se često interesovao za mene, dok sam bio u izbeglištvu na Ohridu.
Beograd je bio jedini grad na Balkanu koji je bio internacionalan, pun gospode, nije bilo važno ko si, šta si i odakle si nego zbog čega si došao i da li hoćeš da radiš. Sada čujem da se to promenilo, da se poseljačio – kaže Petrovci.
Voleo bi da ponovo, po treći put, zaigra Mitketa iz Koštane, i to u Narodnom pozorištu, jer je taj lik za njega “Hamlet na balkanski način”.
- To je uloga za koju ne pitam gde i kada. Mislim da je Bora Stanković pisao za mene (smeh). Tri puta sam ga igrao i nikad mi nije bilo dosadno.
Koliko je umetnost zaista slobodna i da li je umetniku moguće da se slobodno i bez posledica izražava?
- Govorim otvoreno i iskreno i zbog toga odbijaju sve projekte koje sam pokušao da odradim u svom pozorištu. Simbolično sam ga nazvao “Očevo pozorište”, jer je u porodičnoj kući. Nisam želeo da potplatim kako bih dobio licencu za glumačku školu, pa su i njen rad onemogućili. Tako da režiram samostalno. Sinoć sam imao premijeru, igram Vojvodu u ljubavnoj priči između Albanke i Srbina, gde Srbin ubija čoveka ne znajući da mu je on otac.
U pripremi je i predstava nastala po istinitom događaju, čija je realizacija u planu od decembra.
- Dva-tri dana pre bombardovanja, posle ispita smo išli da popijemo piće sa studentima. Neko je pucao iz automata na kafić gde smo sedeli i ranio mi studentkinju. Posle tri godine, sreo sam je ponovo. Ušla je u kafić, sela za drugi sto i nije se javila. Priđem joj i shvatim da to nije ta devojka, ali eto usred policijskog časa rešio sam da napišem sinopsis za dramu “Poslednji valcer u Prištini”. Ima dva lika, profesor i devojka, koja glumi dve uloge.
Da Petrovci nije samo dobar glumac koga voli srpska, albanska i kosovska publika, pokazao je i šouu “Dancing with a stars”, gde je osvojio srca plesne publike i pobedio.
Aktori i mirënjohur Enver Petrovci, është larguar nga spektakli “VIP Shpija”, sic bëhet e ditur, për shkaqe personale.
Kjo gjë iu është kumtuar banorëve por edhe publikut, nëpërmjet një njoftimi ku thohet se, Petrovci nuk do të jetë më pjesë e VIP Shpija, për arsye personale.
Një ditë më parë, nje portal ka publikuar një intervistë të Petrovcit, dhënë portalit serb “Telegraf” gjatë të cilës ai ka “falenderuar” ish presidentin serb, Sllobodan Millosheviq.
“Tanimë nuk ka dallim midis fshatit dhe qytetit. Falë mikut tonë Sllobodan Millosheviq, që popullin shqiptar ka shëtitur kudo nëpër botë, nga Zelanda e Re deri në Kamerun, sot kemi krejtësisht një klasë të re të të rinjve, që në mënyrë perfekte flasin gjuhën angleze.”, kishte thënë Petrovci për Tlegraf.
Nuk dimë nëse largimi i tij nga “VIP Shpija” ka të bëjë pikërisht me këtë intervistë, gjithsesi, mbetet të shihet nëse Petrvoci do të deklarohet për media lidhur me këtë intervistë.
Shkrimi ku folet per Enver Petrovcin dhe intervistene ti ne mediat serbe
Aktori i mirënjohur nga Kosova, Enver Petrovci ka folur për jetën e tij dhe pikëpamjet e tij mbi çështjet aktuale, artin në Kosovë dhe nostalgjinë për të kaluarën, sidomos në ish-Jugosllavinë federale.
Këtë Petrovci e ka rrëfyer për portalin serb Telegraf, i cili e ka marrë në një intervistë në Prishtinë. Në pyetjen e parë se si po i duket jeta dhe Prishtina ku ka lindur, është shkolluar dhe ka qenë profesor, artist dhe drejtor teatri, Petrovci ka përshkruar ngjarjen.
“Është duke u përkeqësuar, pisllëqe dhe korrupsion.. Në rast se do të pyetej populli, i tërë ky kaos nuk do të ishte. Këtu nuk ka logjikë: hesht dhe jeto, çfarëdo që të ndodhë. Gjeneratat që sot kanë 30 vjet apo më shumë kanë jetuar tërë kohën në geto. Ndoshta sot nuk rrihen nëpër rrugë, por ata akoma jetojnë në geto.
Tanimë nuk ka dallim midis fshatit dhe qytetit. Falë mikut tonë Sllobodan Millosheviq, që popullin shqiptar ka shëtitur kudo nëpër botë, nga Zelanda e Re deri në Kamerun, sot kemi krejtësisht një klasë të re të të rinjve, që në mënyrë perfekte flasin gjuhën angleze. Nuk ka sot turpërim që një vajzë del me minifund, të qëndrojë deri vonë, dhe se gratë janë të bukura. Dikush më tha se pas luftës gjithnjë po lindin vajza të bukura.
Ai shpjegon edhe karrierën dhe jetën e tij me teatrin “Dodona”. “Më ofruan katër mure për të bërë teatër. Kanë folur se jam spiun serb, për të mos më prekur, por më pas më kanë shmangur. Kam pasur dy dite për tu bërë gati dhe për të ecur. Politika duron vetëm të dëgjueshmit, kultura nuk mundet. Këtu në kulturë janë të dëgjueshmit, dhe s`ka asnjë nivel. Ka aktorë të mirë, por sikur unë ata janë të përjashtuar.
Më kanë thënë që të hyjë në ndonjë parti politike, por nëse kjo do të ndodhë, unë më nuk do të jem artist. Nuk ka kuptim që në këtë rast të merrem me skenën”, ka rrëfyer Petrovci.
Në Beograd ai ka luajtur shfaqjen “Hi Fi” në skenën e Borke Paviqeviq dhe kjo ka qenë para një dekade. Para gjashtë viteve, në shënimin e 50 vjetorit të ekzistimit të Ateliesë 212, Petrovci ka marrë duartrokitje nga publiku beogradas.
“Kur dola në skenën e Beogradit, nuk dija se si do të reagonte publiku. Nuk isha i sigurt. Por kur dëgjova duartrokitjet dhe përshëndetjet, e mora veten. Më thanë se shiko se si të adhuron publiku, dhe më përshëndeti edhe presidenti Boris Tadiqi. Ai atëherë personalisht u mor me mua dhe i tha drejtorit të teatrit që të kujdeset për gjithçka që dua”, rrëfen aktori Enver Petrovci.
Ai thekson se nga artistët serb dëgjohet me aktorin Rade Sherbexhija, i cili interesohet për fatin e tij dhe se këtë e kishte bërë edhe gjatë luftës në Kosovë dhe arratisjes sime në Ohër. Sipas Petrovcit, Beogradi ka qenë një qytet ndërkombëtar dhe i artit, ndërsa sot është fshatarizuar.
****************Ne vazhdim shkrimi i plot ne gazeten serbe Telegraf**************************
“U Albaniji, ali i na Kosovu, vrlo su ponosni na moje uloge Cara Lazara i Miloša Obilića. To je kao da neki Srbin igra Skender Bega”.
Ovako razgovor za Telegraf.rs počinje kaže Enver Petrovci, jugoslovenski, albanski, kosovski i srpski glumac. Sreli smo ga u jednom od restorana na glavnom šetalištu u Ulici majke Tereze, u srcu Prištine, gde je rođen. Na pitanje kako mu danas izgleda rodni grad, u kojem je završio osnovnu školu, bio direktor pozorišta, profesor i umetnik, kaže:
- Sve je gore, prljavo, korumpirano… Da se narod pitao, čitavog ovog haosa ne bi ni bilo. Ovde nema logike: ćuti i živi, pa šta te snađe. Generacije koje sada imaju 30 ili malo više godina živele su sve vreme u getu. Možda ih danas ne tuku po ulicama, ali su i dalje u getu. Više nema razlike između sela i grada. Zahvaljujući našem prijatelju Slobodanu Miloševiću, koji je albanski narod prošetao svugde po svetu, od Novog Zelanda do Kameruna, danas imamo jednu potpuno novu klasu mladih, koji perfektno govore engleski jezik. Nema više sramote da ćerka izađe u miniću, da se zadrži do kasno, a žene su lepe… Neko mi reče da se posle rata uvek rađaju prelepe devojke.
Pozorište “Dodona”, čiji je bio direktor, bilo je jedino mesto koje u sukobima nije stradalo. Kvart oko mesta gde se ovaj bastion kulture nalazio danas se zove – Dodona.
- Dali su mi četiri zida da napravim pozorište, gde je 90-ih godina bio koncentrisan celokupni kulturni život. Govorili su mi da sam srpski špijun, pa da me zato ne diraju, a onda su me skinuli. Imao sam dva dana da se spakujem i krenem. Politika može da trpi poslušne, kultura ne može. Ovde su u kulturi poslušni ljudi, nivo je nikakav. Postoje dobri glumci, ali su, kao ja, izbačeni iz igre. Rekli su mi da uđem u neku partiju, a ako se to dogodi, više neću biti umetnik. Nema smisla da se u tom slučaju bavim pozorištem i dalje – kaže Petrovci.
U Beogradu je poslednji put igrao predstavu “Hi Fi”, u pozorištu kod Borke Pavićević. Bilo je to pre više od jedne decenije. Pre šest godina, na obeležavanju 50. godišnjice postojanja Ateljea 212, poslednji put je čuo aplauz beogradske publike.
- Kada sam izašao na beogradsku scenu, nisam znao kako će publika reagovati. Nisam bio siguran. Ali, kada sam čuo taj aplauz i pozdrave, postao sam ja. Rekli su mi: “Samo pogledaj kako te publika voli”, a pozdravio me je i predsednik Boris Tadić. On se tada lično zauzeo i rekao upravniku pozorišta da se pobrine “da dobijem sve što mi treba”.
Studentskih dana, vremena kada je sticao prva glumačka znanja na beogradskoj Dramskoj akademiji, vrlo rado se seća.
- Srećom, nisam primljen prvi put na akademiju, pa sam imao predivnu klasu. Bili su tu Dara Džokić, Danica Maksimović, Dragoljub Denda, Branislav Lečić… Mnogo bih voleo da se svi ponovo okupimo na času glume kod profesora Minje Dedića. Od srpskih glumaca u kontaktu sam s Radetom Šerbedžijom, koji se često interesovao za mene, dok sam bio u izbeglištvu na Ohridu.
Beograd je bio jedini grad na Balkanu koji je bio internacionalan, pun gospode, nije bilo važno ko si, šta si i odakle si nego zbog čega si došao i da li hoćeš da radiš. Sada čujem da se to promenilo, da se poseljačio – kaže Petrovci.
Voleo bi da ponovo, po treći put, zaigra Mitketa iz Koštane, i to u Narodnom pozorištu, jer je taj lik za njega “Hamlet na balkanski način”.
- To je uloga za koju ne pitam gde i kada. Mislim da je Bora Stanković pisao za mene (smeh). Tri puta sam ga igrao i nikad mi nije bilo dosadno.
Koliko je umetnost zaista slobodna i da li je umetniku moguće da se slobodno i bez posledica izražava?
- Govorim otvoreno i iskreno i zbog toga odbijaju sve projekte koje sam pokušao da odradim u svom pozorištu. Simbolično sam ga nazvao “Očevo pozorište”, jer je u porodičnoj kući. Nisam želeo da potplatim kako bih dobio licencu za glumačku školu, pa su i njen rad onemogućili. Tako da režiram samostalno. Sinoć sam imao premijeru, igram Vojvodu u ljubavnoj priči između Albanke i Srbina, gde Srbin ubija čoveka ne znajući da mu je on otac.
U pripremi je i predstava nastala po istinitom događaju, čija je realizacija u planu od decembra.
- Dva-tri dana pre bombardovanja, posle ispita smo išli da popijemo piće sa studentima. Neko je pucao iz automata na kafić gde smo sedeli i ranio mi studentkinju. Posle tri godine, sreo sam je ponovo. Ušla je u kafić, sela za drugi sto i nije se javila. Priđem joj i shvatim da to nije ta devojka, ali eto usred policijskog časa rešio sam da napišem sinopsis za dramu “Poslednji valcer u Prištini”. Ima dva lika, profesor i devojka, koja glumi dve uloge.
Da Petrovci nije samo dobar glumac koga voli srpska, albanska i kosovska publika, pokazao je i šouu “Dancing with a stars”, gde je osvojio srca plesne publike i pobedio.
